Woonzorgcomplex Parc Transwijk is een mix van zorgwoningen en sociale huurwoningen. Hennie Lammers is een van de Bo-Ex-huurders, samen met zijn partner Adriana. En dat bevalt hen prima, vertelt Hennie. Totdat corona kwam.
Het is een dorp op zich, de grote hal van woonzorgcomplex Parc Transwijk. Mensen lopen in en uit. In het winkeltje doen wat bewoners boodschappen. Alleen het grote terras van het restaurant is deze ochtend leeg. "Door corona is het een stuk minder levendig dan anders", zegt Hennie Lammers (69), die samen met zijn partner Adriana (53) een Bo-Ex-appartement huurt in het complex. "Normaal gesproken drinken huurders vaak koffie in het restaurant." Nu is het alleen nog geopend voor bewoners van de zorgappartementen van Vecht en IJssel.
Het woonzorgcentrum Transwijk dat ooit op deze plek stond, was verouderd. Negen jaar geleden is het gesloopt. Er is een nieuw pand neergezet, een samenwerking tussen Bo-Ex en Vecht en IJssel. In de twee woontorens zitten nu 75 zorgwoningen van Vecht en IJssel en 96 sociale huurwoningen van Bo-Ex. Ook zijn er gesloten afdelingen voor mensen met dementie. Het concept heet 'gespikkeld' wonen: het is een woonmix van verschillende groepen mensen.
"Door corona is het een stuk minder levendig dan anders."
Gastheer
Adriana heeft een pedicure- en manicuresalon in het pand. De ingang ervan is ook in de grote hal. "Kijk", zegt Hennie terwijl hij de deur van de salon opent waar Adriana bezig is met een klant. "Mooie lichte ruimte hè? Er zijn in de lichtkoepels spiegels aangebracht, zodat het hier extra licht is."
Zelf helpt hij op vrijwillige basis een handje mee. Hij ontvangt als gastheer de klanten, zet koffie en doet de administratie. "Ik ben gepensioneerd en vind het ongezellig om de hele dag in mijn eentje boven in ons appartement te zitten. Daarom help ik Adriana wat in de praktijk. Hier beneden kom je ook steeds bekenden tegen, dat is gezellig." Sinds corona moeten klanten zich aan extra maatregelen houden, legt Hennie uit. "Ze desinfecteren hun handen bij binnenkomst en hun temperatuur wordt opgenomen. Adriana werkt achter plexiglas en draagt een medisch mondkapje."
Praktijk 'aan huis'
Toen ze hier kwamen wonen, zag Hennie op de begane grond een grote, lege ruimte. "Die werd als opslag gebruikt. Zonde, vond ik. Het zou een prachtige ruimte zijn voor Adriana's salon. Dan had zij haar werk dicht bij huis en de hal werd er levendiger van." Bo-Ex stond open voor het idee en op Hennies aanraden werd de ruimte gesplitst. In het ene deel kwam een fysiotherapiepraktijk en in het andere deel Adriana's pedicure- en manicuresalon. "Een paar maanden nadat we hier kwamen wonen, ging de praktijk open. Heel fijn dat Bo-Ex ons erbij wilde helpen."
Als medisch pedicure doet Adriana veel behandelingen bij mensen met reuma of zware diabetes, of beide. Haar agenda zit altijd vol, vertelt Hennie trots. "Veertig procent van de klanten komt uit het pand zelf. Op verzoek van de toenmalige directeur deed ze zelfs jarenlang de voetzorg voor honderd Parc Transwijk-bewoners van Vecht en IJssel die hier wonen. Toen Adriana minder wilde gaan werken, is ze daarmee gestopt."
Op slot
Het gespikkeld wonen beviel Hennie en Adriana prima. Maar toen kwam corona. Vecht en IJssel sloot direct het pand om de cliënten te beschermen. Zonder overleg met de huurders van Bo-Ex. Hennie: "Ineens konden we er niet meer uit. Natuurlijk snappen we dat er coronamaatregelen nodig zijn, er wonen hier alleen maar 65-plussers. Maar niet naar buiten kunnen, daar waren we niet blij mee. Dankzij bemoeienis van de bewonerscommissie werd de afsluiting opgeheven voor de Bo-Ex-huurders." Deze bewonerscommissie richtte Hennie zelf op toen ze hier kwamen wonen. Hij stelde woonregels op en was vier jaar lang de voorzitter. Inmiddels heeft hij het stokje overgedragen.
Tijdens de lockdown maakte Bo-Ex voor huurders in Parc Transwijk een speciaal protocol waardoor ze na drie uur 's middags bezoek konden krijgen. "Dan mochten we maar één lift gebruiken. Ons bezoek en wij konden alleen via de garage erin en eruit. De voordeur bleef namelijk op slot tijdens die zeven weken lockdown."
"Vanwege het uitzicht had ik nog wel een paar verdiepingen hoger willen wonen."
Enorme wachtlijst
Achteraf gezien had het handiger gekund, vindt Hennie. "Er zijn hier per woontoren twee liften. Beter was geweest: één lift voor huurders van Bo-Ex, één lift voor bewoners van Vecht en IJssel. Dan hadden we ons bezoek niet zo hoeven plannen."
Adriana behandelde tijdens de lockdown alleen nog mensen die belangrijke medische zorg nodig hadden, één middag per week. Om de gemiste inkomsten op te vangen, maakte ze gebruik van een regeling van de overheid. Toen de praktijk 11 mei weer open mocht, was de wachtlijst enorm opgelopen. Hennie: "Drie weken lang werkte Adriana zes dagen per week en drie avonden tot negen uur. Heel vermoeiend, maar ze wilde haar klanten niet teleurstellen."
Met uitzicht
Hennie en Adriana wonen op de vijfde verdieping. Hun appartement is een ruime, lichte hoekwoning met een groot balkon. Vanaf het balkon is er een mooi uitzicht op de grote tuin van het complex, op het park Transwijk en op Kanaleneiland.
Hennie: "Vanwege het uitzicht had ik nog wel een paar verdiepingen hoger willen wonen, maar daar kun je last hebben van de wind. Het is een heerlijk appartement waar we het ontzettend naar onze zin hebben. Als we na een dag werken thuiskomen, genieten we ervan om samen een kopje koffie te drinken met uitzicht op het park. Hier kunnen we samen oud worden, zeggen we dan."
