Is dit echt mijn huis? Dat vraagt Peter Zabihianmiandoab (47) zich nog regelmatig af. Hij heeft jarenlang in asielzoekerscentra gewoond. Nu heeft hij zijn eigen appartement in Lombok. Daar is hij dolblij mee.

Het groene papegaaitje Esther hipt uit haar kooitje. Ze fladdert even door de kamer en landt dan zachtjes op Peters schouder. “Ze houdt van gezelschap,” zegt Peter lachend, terwijl hij de vogel zachtjes aait. “’s Avonds komt ze vaak bij me op schoot zitten.”

Peter Zabihianmiandoab kwam als vluchteling naar Nederland. Sinds dit jaar woont hij in zijn eigen appartement in Lombok. De muren zijn geschilderd in een warme terrakleur. De hoekbank nodigt uit om neer te ploffen en door de grote ramen valt zonlicht naar binnen. Op tafel staan schaaltjes met nootjes, fruit en andere lekkere hapjes. Ook liggen er boeken voor zijn Nederlandse les. Alles straalt gastvrijheid uit. “Ik vind het gezellig om mensen thuis te ontvangen,” zegt hij.

Een lange weg
Wie Peter (47) zo ziet genieten van zijn huis, kan zich nauwelijks voorstellen wat hij heeft meegemaakt. Hij groeide op in Iran, waar hij werkte als architect. Maar omdat hij christen is – en niet moslim, zoals het regime daar eist – kwam hij in de gevangenis terecht. “Ik ben daar gemarteld,” vertelt hij met tranen in zijn ogen. “Mijn ribben en nek werden gebroken.”

Na zijn vrijlating vluchtte hij. Via Turkije en Griekenland kwam hij in 2018 naar Nederland. De weg naar een veilig bestaan was lang: hij woonde jarenlang in verschillende asielzoekerscentra in het land. “Het moeilijkste was het wachten, ik wist niet of ik mocht blijven. Daarbij had ik vreselijke nachtmerries door wat me in de gevangenis was overkomen. Twee keer per week sprak ik met een psycholoog om beter met dat trauma om te gaan.”

Een eigen sleutel
In 2024 kreeg Peter eindelijk een verblijfsvergunning. En begin dit jaar ontving hij de sleutel van een appartement van Bo-Ex in Lombok. Hij is er dolblij mee. “Soms raak ik de muren aan en zeg ik hardop: is dit echt mijn huis?” Het appartement heeft een lichte woonkamer met een open keuken en een zonnig balkon. De meubels komen onder andere van de kringloop. Het ziet er keurig opgeruimd uit. “Als mijn huis netjes is, voel ik me ook rustiger in mijn hoofd.”

Peter is volop bezig om zijn leven in Nederland verder op te bouwen. Hij volgt inburgeringslessen en oefent veel met de taal. “Mijn Nederlands is al best goed, maar ik wil er nog beter in worden. Ik zou graag weer werken, maar nu is de taal nog een drempel.”

Al werkt hij voorlopig nog niet, actief is hij wel. Vooral in de Matheuskerk in Utrecht-West, waar mensen met verschillende nationaliteiten samenkomen. Hij ontmoette er veel fijne mensen, zowel Nederlanders als andere Iraniërs. Hij doet mee aan bijbelstudies en schrijft teksten voor een gitarist die speelt en zingt tijdens de diensten. Zijn vrienden komen regelmatig langs om samen te eten of over de bijbel te praten.

Direct en duidelijk
In Lombok voelt Peter zich thuis. De omgang met de buren doet hem goed. “Ze zeggen altijd goeiedag. Daar blijft het meestal bij, maar soms maken we een kort praatje.” Hij moest wel wennen aan Nederlanders. “Ze zijn heel direct, dat ben ik vanuit Iran niet gewend. Maar het is ook heel duidelijk, je weet wat je aan iemand hebt. En de mensen zijn hier vrolijker dan in Iran.”

Utrecht bevalt hem goed. “In Iran voelde ik me nooit veilig. Hier kan ik eindelijk ontspannen. Ik kan niet meer terug naar mijn land, maar hier heb ik een nieuw thuis gevonden. Dat maakt me dankbaar.”